Κριτική άλμπουμ: DISTANT Heritage

Στη μεταλλική σφαίρα, το να είσαι βαρύς δεν είναι πάντα αρκετό. Συγκεντρώνει ένα πιο ενθουσιώδες μπράβο, δεδομένο, αλλά πρέπει να υπάρχουν στοιχεία εκτός από τη σύνθλιψη βλαβών για ένα ρεκόρ για να κρατήσει την προσοχή που συλλέγει. μακρινόςένα συγκρότημα που γνωρίζει καλά στο να χτίζει τοίχους ύψους δέκα ποδιών με αδιαπέραστο ήχο στην επικράτειά του deathcore ήταν συχνά στη λάθος πλευρά αυτής της γωνίας στο ντεμπούτο Τυραννοτοπίααλλά τρία χρόνια αργότερα έχουμε ένα ολοκαίνουργιο άλμπουμ για να το αντέξουμε και να δούμε πόσο μακριά έχουν φτάσει.

Κατά την πρώτη επιθεώρηση του Κληρονομιά, φαίνεται ότι το συγκρότημα επέλεξε μια διαφορετική κατεύθυνση εντελώς ως απάντηση. Το Opener “Acid Rain” είναι μια ανιχνευτική, ατμοσφαιρική άσκηση αναπνοής όταν συντάσσεται με οτιδήποτε έχουν κάνει στο παρελθόν, αν και το θέμα επιστημονικής φαντασίας που υπόσχεται το εξώφυλλο του άλμπουμ είναι πολύ δυνατό. Αλλά τότε οι κιθάρες και τα ντραμς αρχίζουν να ουρλιάζουν στο εύστοχα ονομαζόμενο και πρακτικά βίαιο “Paradigm Shift” και όλη η κόλαση διαλύεται, το άλμπουμ μετατρέπεται σε μια στροβιλιζόμενη κακοφωνία ασταμάτητης οργής μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο.

Ο βηματισμός μακρινός που διαδραματίζεται στα έντεκα παρακάτω κομμάτια είναι αξιοσημείωτο, το καθένα φαινομενικά πιο βαρύ από το προηγούμενο, κάθε βλάβη πιο βάναυση από πριν. Έξυπνα όμως, σε σύγκριση με την τελευταία τους έξοδο, οι αλλαγές στο παρασκήνιο βοηθούν στη διάσπαση του παιχνιδιού, χωρίς να χάσετε ούτε εκατοστό στη μάχη για να φυσήξετε το πρόσωπό σας από το πίσω μέρος του κεφαλιού σας.

Τα βαριά σημεία στίξης της κιθάρας σε κομμάτια όπως το “Exofilth” είναι σαν μικροσκοπικά ηλεκτροσόκ που σταματούν τον ήχο να γίνεται μονότονος, ενώ το αραιό σολάρισμα στο κατά τα άλλα πανύψηλο “Orphan of Blight” δημιουργεί κύματα που σε αγκυροβολούν ενώ ο κόσμος καταρρέει γύρω από το κεφάλι σου. Μερικές από τις κινήσεις και τα κόλπα είναι τόσο λεπτές που απαιτούνται πρακτικά πολλές ακρόαση, βελτιώνοντας την εμπειρία κάθε φορά που το εκτελείτε ξανά.

Τα φωνητικά ταλέντα του Alan Grnja συνεχίζει να εκπλήσσει καθώς χτυπά τα πάντα, από ουρλιαχτά μέχρι χαμηλού επιπέδου εντερική θηριωδία με κάθε στάση στο ενδιάμεσο – ο θρυμματιστής των οστών “The Gnostic Uprising” ή το χαμηλό και αργό βράσιμο λάκκο “Born of Blood” είναι πιθανώς τα καλύτερα παραδείγματα βιτρίνας το εύρος του. Το άλμπουμ στο σύνολό του δίνει μεγάλη έμφαση σε αυτό, αν και περιστασιακά εις βάρος της λάσπης του ήχου πίσω από αυτό πέρα ​​από το σημείο του να μπορείς να διακρίνεις τα πιο λεπτά στοιχεία.

Αν και αυτή η φωνητική εστίαση είναι εμφανής καθ’ όλη τη διάρκεια, δεν είναι πιο προφανής από το “Argent Justice”, ένα κομμάτι που μπορεί να ξεκινήσει από μόνο του κάποιου είδους Deathcore Cinematic Universe. Με όχι λιγότερους από δώδεκα(!) φωνητικούς συντελεστές από συγκροτήματα όπως Αυτοκτονία Σιωπηλός, αγγελοποιόςκαι μουρμουρισμένοςείναι ένα πραγματικό who’s who ολόκληρης της σκηνής και δημιουργεί μια κατάσταση χωρίς τέλος χαρακτήρα, ακόμα κι αν το ίδιο το τραγούδι αισθάνεται υπερβολικά βαρύ κατά τόπους.

Στρογγυλεμένοι χωρίς να χάνουν από τα μάτια τους τις χαμηλού ρυθμού ρίζες τους, μακρινός έχουν κάνει δυνατά ανηφορικά βήματα προς την εύρεση της τελικής τους μορφής στο «Heritage» που χαρακτηρίζει Θα Ράμος του Lorna Shore. Ανελέητο και κυριαρχικό, αφήνει πολύτιμο λίγο χώρο στα αυτιά σας ή στον εγκέφαλό σας για όλο το χρόνο εκτέλεσης. αν και η διάρκεια του πράγματος μπορεί να είναι ένα σημείο κόλλημα για όποιον χρειάζεται να πάρει περισσότερες από μία αναπνοή σε μια ώρα.

Σαφώς δεν είναι για κανέναν που δεν ζει ήδη μέχρι το γόνατο στο deathcore sandpit, αλλά είναι μια αξιοσημείωτη βελτίωση σε σχέση με το προηγούμενο πλήρες μήκος τους. Πιο σφιχτό, πιο συνεπές και ακόμα απολύτως τιμωρητικό, το Heritage είναι ένα άλμπουμ που θα κάνει περισσότερα από μερικά κεφάλια μακρινόςκατεύθυνση του.