ΔΗΛΗΤΗΡΙΑΚΗ ΕΝΝΟΙΑ The Good Ship Lollipop
Η αλλαγή γίνεται σε όλες τις γωνιές αυτής της έκδοσης. Ο ίδιος ο τίτλος είναι σχεδόν τόσο un-grindcore τίτλος όσο θα μπορούσε κανείς να φανταστεί ποτέ. Το άλμπουμ κυκλοφορεί από το νέο εγχείρημα ενός περιοδικού στη δισκογραφική biz (Decibel Records, γέννηση του Περιοδικό Decibel). Τυμπανιστής Ντάνι Ερέρα (Θάνατος Ναπάλμ) είναι έξω, Καρλ Στόουκς (πρώην-Καρκίνος) είναι μέσα. μπασίστας Shane Embury (Θάνατος Ναπάλμκαθώς και μια χούφτα άλλων σε μέγεθος Jolly Green Giant) πήρε μια κιθάρα για να δημιουργήσει ένα φονικό tandem με Τζον Κουκ (Θάνατος Ναπάλμζωντανά).
Embury ακούγεται επίσης να τραγουδάει δίπλα Κέβιν Σαρπ (ΚλειδώνωπρώηνΒάναυση Αλήθεια). Και όταν λέμε να τραγουδάει, δεν εννοούμε απλώς ότι ανοίγει απλά το στόμα του και εξαναγκάζει τον θόρυβο και τον ζεστό αέρα. Κάνει μια εξομοίωση στο επάνω ράφι Φονικό αστείο‘μικρό τζαζ Κόλμαν και Νέο Μοντέλο Στρατού‘μικρό Τζάστιν Σάλιβαν σχετικά με την εκπληκτική μετα-πανκ επιβεβαίωση της ζωής του “Fractured”. Αυτό δεν σημαίνει ότι Αιχμηρός γαβγίζει αποκλειστικά με τη γνωστή αγριότητα που έχει από τότε Βάναυση Αλήθεια μέρες καθώς διοχετεύει τον διαβρωτικό λαιμό του προς μια ηχηρή αίσθηση στο “Flowers Bloom”.
Επομένως, υπάρχουν πολλά κινούμενα μέρη The Good Ship Lollipopαλλά το μεγαλύτερο βήμα έχει το συγκρότημα να κάνει τη μετάβαση από το candy corn blasts of grind σε ένα πιο αυθόρμητο και ηχηρό, post-punk, hardcore/punk ωμή στολή που πλέον έχει ένα άψογο άλμπουμ στην πίσω τσέπη του.
Εάν παρακολουθείτε την ασεβή πρόοδο Θάνατος Ναπάλμ έχουν κάνει από το 2012, οι κινήσεις Δηλητηριώδης έννοια έχουν κάνει εδώ είναι παρόμοια, με πιο δραστικούς ελιγμούς για να κάνουν τους μελωδικούς κόσμους να δουλεύουν υπερωρίες, μειώνοντας κάθε αυστηρό ορισμό του άκρου. Αυτό γίνεται με τέτοιο τρόπο που είναι αρχικά σοκαριστικό το πώς η σύλληψη και η υπνωτική ΠΛΑΚΑ!-όπως το industrial plod του ομότιτλου κομματιού έναρξης του άλμπουμ, δεν παρουσιάζει απλώς μια διαφορετική εισαγωγική μεθοδολογία, αλλά θέτει το τραπέζι για μια εντελώς διαφορετική προσφορά που μόνο περιστασιακά αναφέρεται σε αυτό Δηλητηριώδης έννοια είναι πιο γνωστά τα τελευταία 20 χρόνια.
Μεσαίου ρυθμού, χαμηλές ταλαντεύσεις συγχορδιών και πολλά Φονικό αστείο είναι δύο μεγάλα κομμάτια αυτού του υπέροχου παζλ. Το “Pig” και το “Clinical” θολώνουν τους ήχους του NWOBHM και του αγγλικού miner’s strike post-punk — δηλαδή ακούγονται σαν Τα τραγούδια του Killing Joke Metallica θα μπορούσε να είχε καλύψει — τονίζοντας την απλή δυναμική μέσα σε απλά riff, τα ενεργητικά φωνητικά ρεφρέν που ταλαντεύουν τα τραγούδια ανάμεσα στο new wave με τσακισμένα μαλλιά και στο βρώμικο street rock, όπως μεταδίδονται μέσα από τις κιθάρες μολότοφ.
Το “Voices” συνδυάζει το Ramonespunk doo-wop — με ένα “Hey, hey, hey!” άσμα που χτυπά τον κατώτερο κοινό παρονομαστή — με ένα απλό riff που κυματίζει ανάμεσα στο σίγαση της παλάμης και το χτύπημα σε μια παράσταση πανκ τραγουδιών της παλιάς σχολής που γράφει έξυπνα στο νωρίς Ωμή δύναμη.
Ποτέ μην φοβάστε, ο διακόπτης νιτρωδών οκτανίων γυρίζει σε κομμάτια όπως “So Sick”, “Timeline”, “Slack Jaw” και “Humble Crow”. Το πρώτο είναι στην πραγματικότητα το πιο Ωμή δύναμη ακούγεται τραγούδι εδώ, τόσο μουσικά όσο και στιχουργικά, ενώ το τελευταίο ρουφάει την ουρά των θερμών ήχων του Οι Νάνοι και Νέα βόμβα Τούρκοι.
Η πλειονότητα του “Timeline” παίζει ένα ταραχώδες riff stop-start όταν δεν βυθίζεται σε ένα καταραμένο σκουλήκι του αυτιού ενός ρεφρέν που καλεί τους βασιλιάδες της πανκ ροκ, το βαρύ ροκ σόλο της δεκαετίας του ’70 και την ικανότητα του Sharp να χαράζει ανθεμικές φωνητικές γραμμές με βούτυρο των πνευμόνων του. Το “Slack Jaw” σχίζει μαζί με ένα παρόμοιο είδος στακάτο, με αστραφτερές γραμμές κιθάρας τύπου Fat Wreck και χυλοπίτες με μπάσο flash-bang για να προσθέσετε σε αυτές τις καλλιτεχνικές κραυγές ράλι.
Τα λαμπερά κεντρικά κομμάτια αυτού του άλμπουμ, ωστόσο, είναι τα προαναφερθέντα “Flowers Bloom” και “Fractured”. Φυσικά, τα μέλη του Φονικό αστείο μπορεί να θέλετε να δείτε τον πίσω κατάλογό τους και να ποντάρετε πιθανές αξιώσεις πνευματικών δικαιωμάτων (οι τύποι από Γορίλλας μπορεί να θέλουν να ξεσκονίσουν τους Εξω απο EP και κάντε το ίδιο), αλλά δεν υπάρχει αμφιβολία ότι και τα δύο τραγούδια είναι απόλυτα αριστουργηματικά.
Το ζευγάρι των μελωδιών έχει τις ρίζες του στην κίνηση μεταξύ του κλασικού βρετανικού alt-rock strumming της δεκαετίας του ’80 και των αραχνιδιών arpeggio που υποστηρίζονται από ρεφρέν που θα έπρεπε να έχουν χιλιάδες παρευρισκόμενους στο φεστιβάλ ομόφωνα. Επιπλέον, θα σας ρίξει το μυαλό όταν συνειδητοποιήσετε ότι είναι καταραμένο Shane Embury και Κέβιν Σαρπ κάνοντας αυτές τις φωνητικές αντιπαραθέσεις και τις διπλές αρμονίες!
Υπάρχουν 13 κομμάτια συνολικά εδώ και ούτε ένα κομμάτι πλήρωσης σε κανένα από αυτά. Ακόμη και βαθιές περικοπές όπως το “Can’t Lose” και το “Everything is Endless” οδηγούν το σημείο της διαφορετικότητας στο σπίτι με την περιστασιακή χρήση τεντωμένης ακρίβειας από το Κράνος σχολείο, μαυρισμένη κρούστα, πανκ ροκ παλαβούλα, ένα νεύμα στο Hawkwind με τη δουλειά του μπάσου και, στο άλμπουμ πιο κοντά στο “Life’s Winter”, γελοίους γάντζους και ένα σαγηνευτικά πιασάρικο ρεφρέν.
The Good Ship Lollipop μπορεί να είναι ένα δραστικό πρόσωπο μακριά από προσδοκίες που βασίζονται στο παρελθόν, αλλά ο τρόπος με τον οποίο η σαρωτική συσσώρευση στοιχείων του έχει λυθεί και παρουσιάζεται αληθινά αποτελεί έναν λαμπρό επαναπροσδιορισμό των πολλών αποχρώσεων του punk rock και του γενεαλογικού του δέντρου.
